کنار گندم زار

​ماه به نیمه خود رسیده بود که  دختر بدر الدجی قرص قمرش را به دامان گرفت. تلالؤ درخشان طفل، ماه را از حضور شرمگین کرد.بوی یاس، اتاق را آکنده بود. مرواریدهای اشک، از چشمان مرتضی غلطان شد و شوق واشتیاق بی حدش را تصویر کرد.سبط اکبر رسول الله قدم به زمین نهاده بود تا تفسیر انا اعطیناک الکوثر شود، تا از شیره ی جان بهترین زنان بهشتی بنوشد و سرور جوانان اهل بهشت شود.

فوج فوج فرشته بود که فرود می آمد و میلادش را سرسلامتی میداد.در این بین، جبرئیل منزل خانه ی وحی شد و سلام و تهنیت خدا را به رسول الله رساند و فرمود: به راستی که علی نزد تو به منزله ی هارون است به موسی، پس او را به نام پسر هارون نام بنه.آنگاه رسول خدا فرمود: نام پسر هارون چیست؟ فرمود: شبر، و باز فرمود: زبان من عربی است، جبرئیل فرمود:نامش را حسن بگذارید.

آری حسن، که حسن تمام است. حسن که آیینه ی تمام نمای کرم و بخشندگی ست. حسن که خود خود غربت و تنهایی ست.

همو که روی زانوان پیامبر نشست و از دوشش سواری گرفت، همو که در خانه ی مرتضی قد کشید و زیر کساء یمانی، همنشین اهل کساء شد. همو که سائل به درگاه خدا بود و اجابت کننده ی سائلان، به درگاه لطف و کرم خودش. همو که در کودکی، به انفاق اعضای خانواده اش، سه روز تمام، غذای خود را کریمانه به مسکین و یتیم و اسیر داد و تنها با آب افطار کرد، و در دیگر برهه های زندگی اش نیز، سه مرتبه دارایی های خود را با فقرا و مستمندان تقسیم نمود،  تا بدین وسیله، به آیندگان درس انفاق و کرم و بخشش و عطا دهد.

همو که هرشب، چهره ی چون مهتابش را میپوشاند و کیسه ی نان و خرما بر دوش، کوبه ی خانه ی یتیمان و مستمندان را می کوبید.

سردار تنهایی که تنهایی اش را با صلح و سازش با معاویه فریاد زد. قهرمانی که صلح را چون خاری در چشم و استخوانی در گلو قبول کرد تا تاریخ برای همیشه بی وفایی فرمانده هان و سربازانش را به خاطر داشته باشد.

آری میلاد کریم اهل بیت است و سائلان به درگاهش بسیار.

تک و تنها داخل کتابخانه بودم. بچه ها درخواست کرده بودند که این هفته را عصر بروم، تا برای تحقیقاتشان بیایند، حسابی گشت بزنند و وسط کتابها خودشان را خفه کنند.
داشتم کتابهایی که به کتابخانه هدیه کرده بودند، را ثبت میزدم.
هنوز هیچکس برای کتاب نیامده. به گمانم روزه داری و کلاسهای صبح، توانی برایشان نگذاشته که عصر هم به کتابخانه بیایند.خودم هم خیلی نا و توانی نداشتم.
لابه لای کتابها، کتابی دیدم با عنوان، سرزمین مقدس، در رابطه با راهبردهای روایتگری در اردوهای راهیان نور.کتاب را ورقی زدم، مطلبی توجهم را جلب کرد، غرق خواندن شدم، نمیدانم چه مدت گذشت، اما با صدای به هم خوردن بالهای پرنده ای به خودم آمدم.یک کبوتر بود.
یاد جنازه آن جوجه افتادم، که همینجا زندانی شده و مرده بود.
دست از خواندن کشیدم، بلند شدم، عزمم را جزم کردم تا به هر طریقی که هست، بیرونش کنم.امروز که میرفتم سه روز دیگر می آمدم کتابخانه، دوست نداشتم به سرنوشت آن جوجه مبتلا شود.
با تکان دستها و صدای کش کش من، شروع به پرواز کرد، مرتب این طرف و آن طرف میپرید.من هم به دنبالش، به هر سو دوان بودم.
هراس کرده بود و به دنبال راه آزادی، سرش را به پنجره ها میکوبید. دلم برایش میسوخت، هیچ یک از پنجره ها را نمیشد باز کرد، قفسه کتابها جلویشان قد علم کرده بودند و امید رهایی کبوتر را ناامید میکردند.همه تلاشم را میکردم که به سمت در ورودی هدایتش کنم، تا سرخوش و سرمست، به آبی آسمان راه یابد، اما راه را پیدا نمیکرد.
آنقدر بپر بپر کرد و آنقدر خودش را به در و دیوار کوبید تا بالاخره خسته شد و جلوی پایم نشست.
خواستم بگیرمش، اما از اینکه یکباره بلند شود و بپرد توی صورتم، میترسیدم.
یوااااش پایم را روی پرهای دمش گذاشتم، آرام آرام خم شدم، به محض تماس دستم با بدنش، بلند شد و پرید.
من ماندم و همه ی پرهای دمش که زیر پایم جا مانده بود 😰
با خودم نچ نچی کردم و باافسوس و بلند گفتم: ای وااااای، خااااک عاااالم، میخاستم نمیری، ولی خودم دارم زجر کشت میکنم.جگرم برایش کباب شد.
خم شدم و پرهایش را از زیر پایم برداشتم، نگاهشان کردم، چشم چرخاندم، دیدم روی سر قفسه ای نشسته و نگاهش به من است.
صندلی گذاشتم زیر پایم و بالا رفتم. با مهربانی و نرم نرمک، گفتم:جانم، عزیزم، من که کاریت ندارم، میخام نجاتت بدم، اینجا بمونی میمیری. حرفم را فهمید و خودش را تسلیم انگشتانم کرد. قلب کوچولویش زیر انگشتانم به سرعت هزار میزد. دیگر نه من حال داشتم، نه خودش.آمدم نشستم، غرق تماشایش شدم. خیلی ناز بود، مخصوصا چشمها و پرهای زیر گردنش.دم هم که ندارد، تا از زیبایی هایش برایتان بگویم 😂 😂
نفس هایمان که جا آمد، رفتیم بیرون.
نوکش را زیر شیر آب گرفتم و خوب سیرابش کردم.آنقدر آبش دادم که فکر کنم الان، علاوه بر دم درد، دل درد هم گرفته 😂 😂 😂
عذاب وجدان رهایم نمیکرد، میترسیدم نتواند بدون دمش پرواز کند، گذاشتمش روی زمین، چشمانم را بستم و یواش یواش دستم را باز کردم.گفتم:بلند شو، بپر، برو.
بلند شد و پرواز کرد، خوشحال شدم، منم بلند شدم و برایش دست تکان دادم و گفتم:اگر گذرت به آقا امام رضا رسید، سلام منم به آقا برسون.
دلم گرفت، بوی حرم پیچید توی مشامم، کبوتر دلم، انقدر بال بال زد، تا از حصار قلبم بیرون آمد. روی شانه ی راستم نشست و بعد پرید و رفت توی ایوان طلای امام رضا.

سوتی وحشتناک من
وقتی که عروس شدم،از جناب آقا پرسیدم:این عروس خوشکل خانه اش کجاست،گفت کنار کمیته امداد.منم از آن پس هر کس که آدرس خانه مان را میپرسد،بادی به غبغب می اندازم و با حس خاصی میگویم کنار کمیته امداد :)
سوالی هم همیشه در ذهنم وول میخورد که کی این کمیته میخواهد حق همسایگی را بجا بیاورد و دست نوازشی هم بر سر مابکشد؟.

البته فقط رک بودن آدرس خانه مان از برکات کمیته نیست،برکات دیگری هم دارد، مثل تو شارژ زدن موبایل خانوم هایی که می ایند کمیته و کارشان طول میکشد و ممکن است گوشی شان خاموش بشود و الی آخر.
یا تبدیل شدن ساعتی خانه مان به سالن انتظار،تا زمانی که همراه شان بیاید دنبالش،یا شتافتن به یاری لب تشنه ای در گرمای تابستان باجرعه ای آب و خوراندن استکان چای داغی به دلسوخته ی یخ زده در سرمای زمستان.

از این دست برکات کمیته زیاد است و چون مجال گفتن نیست،پیشاپیش از همه سروران خدمتگزار در کمیته،عذر خواهی میکنم.
جدیدا یکی دیگر از برکاتش را کشف کردم و فهمیدم چقدر نظر کرده هستیم.و
قشنگ برایم واضح شد که خواسته اند محبت هایمان نسبت به ارباب رجوع کمیته راتلافی کنند.به همین خاطر دوربینی بسته اند و نیمی از حیاط مان را نظاره گرند،تا به محض پیش آمدن اتفاقی یا حادثه ای در راه رفتن به wｃسریعا به یاری بشتابند.اما غافلند از اینکه اهل خانه"آسه میرن،آسه میان تا گربه شاخشون نزنه”

وااااای گفتم گربه،نمیدانی امروز چه سوتی وحشتناکی دادم.طبق معمول همیشه از کنار دیوار،مثل کاماندویی که در تعقیب قاتل زنجیره ای است، خم خم و یواش یواش رفتم تا رسیدم بهwc،،،،بماند که آنجا یک اتاق فکر قوی یک نفره هست و در آنجاست که به کار کردن مخ و مغزت دست می یابی و شروع میکنی به حل مسایل و مشکلات و پیدا کردن کشفیات جدید و داستان سر هم کردن و…..
داشتم به داستانی که قرار بود جای این برایتان بنویسم فکر میکردم.درتمام مدت غرق در اندیشه بودم و سوار بر مرغ خیالم شده بودم و داشتم میرفتم که ناگهان گربه ای با صدای ملیح و دلسوزانه ای گفت:"میو".به چشمانش زل زدم،صدایم را نازک کردم و گفتم:"میییوو”
فکر کرد زبانش رافهمیده ام،سفره دلش راباز کرد،چشمانش رابست و قطره ی اشک جمع شده در چشمش را بیرون راند وبالحنی جگر سوز گفت:"مییو"،،،پیش خودم گفتم:خودتی،ماخودمان چشممان به دست همین کمیته ای هست که تو روی دیوارش نشسته ای،بعد تو آمده ای پیش من گدایی؟؟!!!یکباره فکری در ذهنم جرقه زد،گفتم اول خوب با او صحبت میکنم و وقتی اعتمادش راجلب کردم……
چندباری باهم صحبت کردیم و “میو"هایی بینمان ردوبدل شد.گربه تمام توانش را بکار گرفته بود تاسیل اشک راه بیندازد و دود کباب از دلم بلند کند،،،گردنش را کج گرفت،عشوه ای آمد و گفت:"میییو".من هم نه گذاشتم نه برداشتم،ضرب الاجلی یک حرکت تکواندویی رفتم و باصدای کلفت و بلند و چهره ای وحشتناک گفتم:"مممیییییوووو”
گربه بدبخت نفهمید چطوری سفره اش را جمع کند و بزند به چاک.

همینطور که میخندیدم و نگاهش میکردم،یکباره با لنز دوربین کمیته چشم در چشم شدم.

از ظهر تاحالا نه در باز میکنم نه تلفن جواب میدهم،خودتان میدانید که راضی به زحمتشان نیستم.
خودم بعدا که حالم بهتر شد،میروم پیش شان تا چند پیشنهاد بدهم. قصد دارم بگویم یک عدد دستگاه شنود و یک عدد هم دستگاه سنجش روانی نصب کنندتا خدای ناکرده پیش خودشان فکر نکنند که دیوانه گشته ام.
😁 😁 😁 😁 😁 😂 😂 😂 😂 😂 😂 😂 😂 😂
داستان صددرصدواقعیه و همین امروز برام اتفاق افتاد،فکرنکنیدحاصل تفکر در اتاق فکر یک نفره هست 😆 😬