در پس وزش کلمات تو
جانی سپرده ام، رو به حیات جاودان
و در آن وادی علم و حیرت،
در پس بهتی مبهوت مانده ام،
و در آن کلاس عشقت
عاشق معشوق گشته ام.
تو از آن عشق ازل،
تو از آن عشق ابد،
بارها لب به سخن گشودی.
تو از آن روح امید
بارها روح مرا پر ز امید نمودی.
ای روح مطهر! چه نام نهم تو را؟!
ستاره ای دنباله دار
در شبهای ظلمانی؟
یا نسیمی، یا بهار
در سرمای زمستانی؟
یا که شاید جرعه ای آب حیات،
در آن کویر طوفانی؟
یا کلامی دلنشین،
در آن سکوت وهمانی؟
به راستی، چه میتوان نام نهاد تو را؟
ماهی تابان، در پس ابر گرفته؟
یا هاله ای نور بر سر ماه نشسته؟
آیا میتوان نامید تو را کوه؟
یا کوه در حضورت میزند زانو؟
ای باغ و بهارم
ای روشنای شبهای تارم
خواهم که در تو ذوب گردم
تا لحظه ای سوختن بی پروایت را
بر وجود یخ زده ام بچشانم.
خواهم که با تو باشم
همچون برگ با درخت
همچون درخت با ریشه
خواهم که با تو باشم
تا ابد، تا همیشه.
ای قلب تپنده کلاس
تو را میگویمت سپاس
ای از تبار انبیا
ای روح تو از روح یاس
ای زیباترین گلواژه احساس
بر دیباچه دلم نام تو حک شد
ای سبزترین حضور
براستی تو را سپاس.
معلم،روح مطهر
